من اسیر دلم چه باید کرد                                         دل بود منزلم چه باید کرد                                                              هر دلی را شکسته می بینم                                    من به او مایلم چه باید کرد                                                            ای کسانیکه دل شکسته شدید                                با شما هم،دلم چه باید کرد                                                           سر شب تا سحر نمی خوابم                                    چون شکسته دلم چه باید کرد                                                       اشک چشمم نشان باشد                                         گریه را مایلم چه باید کرد                                                             دشمنم گر دل شکسته شود                                    من بسوزد دلم چه باید کرد                                                           دل بشکسته جایگاه خداست                                    این بگوید دلم چه باید کرد                                                             دل خود را به هر کس ندهم                                      نیست از من دلم چه باید کرد                                                       دل به دلدار دادن آسان نیست                                  من بدادم دلم چه باید کرد                                                             

چه پایان بدی در من رقم خوردخزان بی حدی در من رقم خوردتو از وقتی که کوچیدی از این شهرسکوت ممتدی در من رقم خورد

من میتوانم از عشق بنویسم و نام تو را در اولین سطر بیاورم،نام تو خورشیدیست که همه ی مدادهای سیاه را به صبح سپید بدل میکند

از هر کجا که رانده شوم،در خانه ی تو به روی من باز است،خانه ی تو آسمانیست وسیع،پر از ستاره و آرزو،بی لکه ای ابر و من می توانم با تمام دلم در آن ساکن باشم.

زندگی باور می خواهد آن هم از جنس امید که اگر سختی راه به تو یک سیلی زد،یک امید قلبی به تو گوید که خدا هست هنوز...

دوستی با هرکه کردم خصم مادرزاد شد،آشیان هر جا که رفتم لانه ی صیاد شد،آن رفیقی را که با خون و جگر پروردمش عاقبت جلاد شد خنجر کشیدش بر سرم.

یه شب ستاره شانس از اسمون اوفتاد پایین گفت:یه دوست خوب میخوای یا یه دنیا؟گفتم:هیچکدام چون یه دوست خوب دارم که برام یه دنیاست..

به حقیقت من و تو آگاهیم هردومون گمشده یک راهیم هردو زخمی شده یک شلاق هر دو نفرین شده یک آهیم من و تو عاشق بی تدبیریم من وتو مجرم بی تقصریم گر نباشیم در راه باهم بی گمان در تنهایی میمیریم

بی تو ای دوست چه گویم که چه آمد به سرم                       راه گم کرده و در کوچه ی دل دربدرم 

شمع عمر من مهجور به سوسو افتاد                              شب ظلمانی ام و چشم براه سحرم                    

تو ز اعمال من و حال دلم آگاهی                                 من نه تنها زتو از خیمه ی تو بی خبرم                

 عاقبت فعل بد از چشم تو انداخت مرا                             دیگر از اشک و نی و ناله نباشد اثرم                     

گفته بودم چو کبوتر لب بامت باشم

                              پر پرواز ندارم که برایت بپرم

یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم                                                            گرچه در خویش شکستیم صدایی نکنیم        پر پرواز شکستن هنر انسان نیست                                                           گر ز غفلت شکستیم من و مایی نکنیم          یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم                                                         وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم            یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند                                                             طلب عشق ز هر بی سروپایی نکنیم                                                                    

ما شخصی کاملا خوب و فوق العاده هستیم که ارزش هایی والا داریم.هیچکس از ما بهتر و با استعدادتر نیست.در بسیاری موارد،ما شخص مهمی هستیم.البته این خودمان هستیم که باید خودمان را مهم بدانیم.ما به آنچه می بینیم و می شنویم معنا میدهیم.در زندگیمان هیچ چیز مفهومی ندارد مگر آنکه خودمان به آن معنا ببخشیم.

روی کره ی زمین هستیم که زندگی حیرت انگیزی بسازیم وخوشبختی و لذت را تجربه کنیم.به نهایت سعادت دست یابیم وبه آنچه که دلمان میخواهد برسیم.بنظر من اگر میخواهید دلایل خوشبختی یا بدبختی،موفقیت یا شکست،برد یا باخت را بیابید،کافیست فکرتان را درمورد خودتان عوض کنید تا زندگیتان را در کوتاهترین زمان ممکن تغییر دهید.هیچ چیزی،نه خوب است،نه بد.فکرماست که آن را میسازد.(ویلیام شکسپیر)